W miarę rozwoju Ruchu ks. Blachnicki dostrzegał potrzebę struktur, które pozwolą okrzepnąć tej nowej dynamice w strukturach kościelnych. Zauważył on, że kluczem scalającym całe dzieło były słowa „diakonia” i „jedność”. Pierwsze z nich oznaczało służbę na rzecz drugiego człowieka, drugie natomiast pozwoliło scalać i porządkować działania w kościele i świecie. Z połączenia tych dwóch kluczowych słów powstała diakonia jedności. Jej celem ad intra było utrzymanie sprawności Ruchu, poprzez spotkania, wymianę doświadczeń i wierną realizację założonego programu. Natomiast działalność ad extra to przede wszystkim „utrzymanie jedności z władzą Kościelną, innymi wspólnotami oraz wszystkimi ludźmi dobrej woli, żyjącymi na całym świecie”.

Obecnie pierwszym i podstawowym zadaniem diakonii jedności Ruchu jest diakonia na rzecz jego samego: dla jego rozwoju wewnętrznego i zewnętrznego, dla realizacji programu formacyjnego, formowania diakonii, dla jego jedności. Chodzi bowiem o stworzenie i utrzymanie w sprawności samego narzędzia, które ma służyć posoborowej odnowie Kościoła. Jedność jest warunkiem owocności posługi Ruchu i sprawdzianem, czy pozostaje on pod działaniem Ducha Świętego, Ducha Jedności. Jedność to być albo nie być naszego Ruchu, dlatego pielęgnowanie jedności musi być stałą troską diakonii jedności i wszystkich innych diakonii. Diakonia jedności zajmuje w Ruchu pozycję centralną wśród innych diakonii, w tym znaczeniu, że koordynuje ona i inspiruje działalność wszystkich diakonii w duchu jedności. Stoi więc ona jakby w jednym rzędzie z innymi diakoniami, ale zarazem jako ogniwo centralne, zespalające wszystko.Troska o jedność Ruchu Światło-Życie przejawia się w różnych formach i na różnych płaszczyznach.